Δίκαιος θυμός;
Συχνά αναρωτιόμαστε , όταν θυμώνουμε με κάτι για το οποίο έχουμε δίκαιο, αν είναι καλό ή κακό να εκδηλώσουμε το θυμό μας…
Υπάρχουν 3 κύρια θέματα τα οποία θα πρέπει να λάβουμε υπόψη..
- Η εκδήλωση του θυμού. Ο θυμός έχει ούτως η άλλως εξωστρεφή συμπεριφορά, άρα το να εκδηλωθεί προς τα έξω & να πλήξει τους άλλους είναι η φύση του. Το ζητούμενο ωστόσο είναι ότι η δόνηση του εκδηλωμένου θυμού είναι αρνητική και πλημμυρίζει τον χώρο με αρνητική ενέργεια. Το πώς αυτή η αρνητική ενέργεια θα επιστρέψει πίσω σε αυτόν που την απελευθέρωνει είναι απρόβλεπτο και συχνά εξαιρετικά επικίνδυνο.
- Ως προς το αν είναι δίκαιος ή αδικος ο θυμός, στο δια ταύτα αυτές είναι ανθρώπινες επινοήσεις, και δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην φυσική πραγματικότητα.
- Ως προς το να θυμώνει κανείς, αυτό ειναι και το βασικότερο ζήτημα. Αναμφισβήτητα η εκδήλωση του θυμού, ανακουφίζει πραγματικά το σώμα από την ένταση, παρά ταυτα, ελλοχεύουν κίνδυνοι στην επιλογή αυτής της συμπεριφοράς.
Το θέμα είναι, να μπορέσει κανείς μέσα από την ισορροπία στην κίνηση και την τροφή, να κατευνάζει τις εκρήξεις θυμού και όχι να τις δικαιολογεί με το δίκαιο και το άδικο ή να τις αποβάλλει στον περιβάλλοντα χώρο μολύνοντας τους άλλους με τα δικά του συναισθηματικά απόβλητα.
Από την άλλη πλευρά, γιατί να επιδοθεί κάποιος σε τέτοιου είδους σπαταλητική δραστηριότητα, με καταστροφικό θυμο, ενώ μπορεί να διοχετεύει σε δημιουργικό έργο τις δυνάμεις του, μέσα βεβαιώς από την αγάπη κ την προσφορά
Με την διάκριση επομένως αυτή, όταν κανείς επιλέγει αυτήν την ατραπό, ελαχιστοποιεί την φθοροποιό επίδραση του θυμού στην ψυχική του και σωματική του υγεία.
Η ψυχοθεραπεία ως προς τις τεχνικές διαχείρισης του θυμού, στις μέρες μας μοιάζει να έχει διεισδύσει στα πάντα. Αλλά σε ποιον βαθμό εκτείνεται η επιρροή της; Η κύρια αποστολή της είναι πράγματι να βοηθήσει τους ανθρώπους; Εδώ αναδεικνύεται το καίριο ερώτημα αν η ψυχοθεραπεία έχει υπαναχωρήσει από την αρχική της υπόσχεση να αποτελέσει μια κρίσιμη συνιστώσα των προσπαθειών μας να ανακαλύψουμε τι σημαίνει να είναι κανείς “άνθρωπος”, έχοντας αντ’ αυτού υιοθετήσει τον καθησυχαστικό ρόλο του “ειρηνευτή” των προσωπικών και κοινωνικών αναταράξεων.
Ίσως θα πρέπει να εξερευνήσουμε εναλλακτικές προσεγγίσεις, αμφισβητώντας τις ψυχοθεραπευτικές ορθοδοξίες πάνω σε ζωτικά ζητήματα, όπως η σεξουαλικότητα, η παιδική ηλικία, ο εαυτός, το ασυνείδητο, το ανεξήγητο, η δημιουργικότητα και το ερώτημα του κακού και να σπάσουμε ίσως τα κατεστημένα ψυχοθεραπευτικά είδωλα.
