Ο “καλός”

Οι μύθοι δεν είναι σκληροί μόνο για τους θεραπευτές. Καυτηριάζουν και εκείνους που αντιποιούνται το υπεύθυνο ιατρικό επάγγελμα με την εκπαίδευση που απαιτεί και τις δεξιότητες και εμπειρίες που προϋποθέτει. Το φαινόμενο δεν έχει εκλείψει. Μάλιστα η αντιποίηση είναι πάντα συνδεδεμένη με τη συχνά επικίνδυνη αγυρτεία

Κάποτε κάποιος που ήταν άρρωστος και ρωτήθηκε από τον γιατρό πώς αισθάνεται, έλεγε πως είχε ιδρώσει παρα πάνω από το κανονικό. Ο γιατρός του είπε “καλό είναι αυτό”.

Όταν τον ρώτησε για δεύτερη φορά πώς είναι, είπε πως τον είχε τινάξει το ρίγος, και ο γιατρός πάλι είπε “και αυτό είναι καλό”. Όταν πήγε για τρίτη φορά και τον ρώτησε για την αρρώστια του, έλεγε πως του είχε γυρίσει σε διάρροια. Και εκείνος, αφού είπε “καλό και αυτό”, έφυγε. Όταν κάποιος από τους συγγενείς επισκέφτηκε τον άρρωστο και τον ρώτησε πως είναι, αυτός του απάντησε: “Από τα πολλά καλά με χάνεις”…

Έτσι και πολλοί από τους ανθρώπους μακαρίζονται από τους γείτονες, με την εντύπωση των απέξω για πράγματα για τα οποία αυτοί οι ίδιοι δυσφορούν πάρα πολύ.

Ας δούμε ωστόσο και από μια άλλη οπτική γωνία τον μύθο.

Ας μεταφέρουμε την ιστορία στο σήμερα.

Αυτή η ιστορία αποτελεί παράδειγμα κακής επικοινωνίας. Ο ασθενής έχει υψηλό πυρετό και ρίγος με εφιδρώσεις (κατά τη λύση του πυρετού) και διάρροια. Ασφαλώς και τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καλό.

Τίποτα επίσης δεν εξασφαλίζει ότι ο πάσχων θα θεραπευτεί, ιδίως αν υπάρχει λοιμώδες νόσημα, -στην προ αντιβίωσης εποχή. Δυνητικά απειλείται και η ζωή του.

Ο ασθενής δεν ενημερώνεται για τους πιθανούς κινδύνους,, αντιθέτως επαναπάυεται. Αυτό δεν ήταν μόνο συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια, αλλά και στις μέρες μας.

Η στάση αυτή, είναι απότοκος πατερναλιστικών απόψεων που επικρατούσαν όχι μόνο στην ιατρική, αλλά και εν γένει κ σε άλλες εκφάνσεις της κοινωνίας.

Σήμερα ο νομοθέτης με την αλλαγή των κοινωνικών αντιλήψεων κατοχύρωσε τα δικαιώματα του ασθενούς ώστε η ενημέρωση να είναι επιβεβλημένη προκειμένου να έχει συμμετοχή στη λήψη θεραπευτικών αποφάσεων.

Θα πρέπει ίσως να επισημάνουμε την αντιφατικότητα των μηνυμάτων που εισέπραττε ο ασθενής του μύθου από τα λεγόμενου του γιατρού αφενός και από τα οργανικά του προβλήματα αφετέρου. Αντιφατικότητα γιατί ενώ δεν του απέκρυπτε την αλήθεια, κλόνιζε αναμφισβήτητα την εμπιστοσύνη του στο γιατρό.

Και σήμερα όμως, έχουμε θεραπευτές που δίνουν αφελείς απαντήσεις, περίεργες διαγνώσεις, δυσανάλογα μεγάλες επεμβάσεις για υποτιθέμενα απλά νοσήματα, οι οποίες ενώ δεν καθησυχάζουν τον άρρωστο κλονιζουν από πάνω την εμπιστοσύνη και την συνεργασιμότητα με το γιατρό.

Σκεφτήτε ίσως την αφελή συμπεριφορά με την οποία συχνά αντιμετωπίζονται οι ασθενείς με καρκίνο.

Ο θεραπευτής μπορεί να έχει ανάγκη την κοινωνική αποδοχή και να μη θέλει να εχει στάση που θα φέρει δυσφορία στον ασθενή του.

Η ιατρική πράξη πολλές φορές για να ανακουφίσει τον ασθενή είναι επώδυνη και ένας θεραπευτής που δεν μπορεί να το υποστηρίξει αυτό, απομακρύνει τον ασθενή του από το απαραίτητο θεραπευτικό σχήμα. Ο ασθενής θα πρέπει να μην χειραγωγεί με την επίκληση στο συναίσθημα τον θεραπευτή και ο θεραπευτής θα πρέπει να προστατευτεί από αυτή την ετεροκατεύθυνση.

Οι μύθοι δεν είναι σκληροί μόνο για τους θεραπευτές. Καυτηριάζουν και εκείνους που αντιποιούνται το υπευθυνο ιατρικό επάγγελμα με την εκπαίδευση που απαιτει και τις δεξιότητες και εμπειρίες που προϋποθέτει. Το φαινόμενο δεν έχει εκλείψει. Μάλιστα η αντιποίηση είναι πάντα συνδεδεμένη με τη συχνά επικίνδυνη αγυρτεία

Έτσι με μία ματιά στο σήμερα, παρατηρούμε ομάδες στα σύγχρονα μέσα δικτύωσης να παίρνουν θέση από ειδικούς του “πληκτρολογίου” υποβαθμίζοντας την αξία του ειδικού.

Πληκτρολόγιο και πλήξη μου φαίνονται κοντινές έννοιες.

Ο απλοϊκός αισώπειος λόγος, λιτός και σαφής περιέχει πολύ περισσότερη αλήθεια από ότι αρκετές θεωρητικές τοποθετήσεις, γιατί συμπυκνώνει την αντίληψη των απλών ανθρώπων για τη ζωή σε εποχές πολύ δυσκολότερες απο τη δική μας, πολύ πιο άμεσα συνυφασμένες με πόνο και κόπο