“Ο πύργος της Βαβέλ”
Πριν από μερικούς μήνες, μοιράστηκα με ένα προσφιλές μου πρόσωπο, τον προβληματισμό μου σχετικά με μία απρόσφορη συνεργασία που είχα. Αποφεύγοντας λεπτομέρειες, μου ζήτησε να βάλω έναν τίτλο που θα περιέγραφε πλήρως το σημείο στο οποίο εντοπίζω εγώ προσωπικά την πηγή των προβλημάτων.
Αυθορμήτως, μου ήρθε στο νου το ρεφρέν από το τραγούδι του Θ. Αδαμαντίδη “Απο τον πύργο της Βαβέλ, θα φύγω απόψε με το ΚΤΕΛ”…
Στις εβδομάδες που πέρασαν επεξεργάστηκα ακόμη περισσότερο την έννοια.
Η Αγία Γραφή, ξεκινά με τη “Γένεσις”, το πρώτο βιβλίο στο οποίο περιγράφεται μία συναρπαστική ιστορία σε όλους μας γνωστή. “Ο πύργος της Βαβέλ”.
Οι άνθρωποι αποφάσισαν να κατασκευάσουν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για να σωθούν από την πλημμύρα, την οποία θεώρησαν ως φυσικό φαινόμενο και όχι ως έκφραση της δυσαρέσκειας του Δημιουργού.
Έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μεγάλο πύργο, ο οποίος θα εξασφάλιζε την πορεία τους προς τον “Παράδεισο” -χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πτώσης ξανά, ή θα τους βοηθούσε να φτάσουν στην Σελήνη, στην οποία δεν υπάρχουν καιρικά φαινόμενα ακραία όπως στην Γη.
Γνωρίζουμε, ότι ήταν επιστημονικά εξελιγμένοι για ένα τέτοιο εγχείρημα, ωστόσο δεν μάθαμε πότε μέχρι σήμερα πως υλοποιήθηκε. Δεν μάθαμε ποτέ βέβαια και για άλλες σπουδαίες κατασκευές, όπως οι πυραμίδες.
Δεν έφτασε σε εμάς ποτέ, η πληροφορία, γιατί δεν την μοιράστηκαν…Οι σοφοί δεν διέδωσαν την γνώση. Τεχνική βέβαια γνωστή από πάντα αυτή… Μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει την γνώση για να ελέγχει τους άλλους.
Οι πρώτοι που συμμετείχαν λοιπόν στην θεμελίωση του πύργου, κατα τα πρώτα 1000 χρόνια, καταδικάστηκαν σε αφανισμό. Η επόμενη γενεά τα επόμενα 1000 χρόνια, καταδικάστηκε σε διασπορά. Αίφνης, ξεκίνησαν να μιλάνε έκαστος άλλη γλώσσα και ως εκ τούτου δεν κατάφερναν να επικοινωνήσουν.
Γιατί όμως η πρώτη γενεά καταδικάστηκε σε αφανισμό που είναι βαρύτατη ποινή και η δεύτερη σε διασπορά; Κατά μία έννοια, η δεύτερη ποινή, είναι κάπως ελαφρύτερη. Δεν πέθαναν, απλά συνέχισαν σε διαφορετικό δρόμο.
Ας δούμε τι πραγματικά έγινε στη πρώτη περίπτωση. Στην πρώτη γενιά, οι άνθρωποι φερόντουσαν απαίσια ο ένας στον άλλον. Τους απασχολούσε τόσο να προκαλέσουν πόνο σε οποιοδήποτε μορφή στον άλλο που αγνόησαν τον θεό. (όπου θεός, ας βάλουμε αν θιγόμαστε από δόγματα, το θείο κομμάτι μέσα μας). Έτσι δεν τους αφορούσε να έχουν ζητήματα με το θεο, -πιστευαν και έκαναν μεγάλους σταυρούς που λέμε – αλλα ειχαν ζητήματα με το γήινο κομμάτι, δηλαδή με τις σχέσεις μεταξύ τους. Αυτή η στάση είναι περιοριστική για την εδραίωση οποιουδήποτε είδους σχέσεως.
Στην επόμενη γενεά, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν εξαιρετικές. Μάλιστα παρασυνεργαζόντουσαν καλά… πώς αλλιώς θα έφτιαχναν ένα τόσο ψηλό κτίριο. Υπήρξαν όλοι, ισάξια ενθουσιασμένοι για τον κοινό στόχο. Έτσι συνυπήρχαν με αρμονία. Ευχάριστο και επιθυμητέο θα έλεγε κανείς, αλλά σκεφτείτε ότι αν ο στόχος είναι ανήθικος, αυτό δεν είναι κ τόσο καλό εν τέλει.
Αυτή η γενεά, είχε ένδεια πίστης στο θεϊκό στοιχείο.
Για τη βαρύτητα του πιο είναι στο δια ταύτα το βαρύτερο από τα δυο αμαρτήματα μπορεί κανείς να διαφωνεί επ άπειρον. Ωστόσο η μάχη ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό, είναι η πιο σοβαρή.
Ξεκινάς να φέρεσαι απαίσια στους ανθρώπους πχ φωνές, παρατηρήσεις, έλεγχος,… it’s ok! είσαι επίσης άνθρωπος.. αλλά να τα βάζεις με τον θεό, μάλλον αυτό είναι κακό.
Παρά ταύτα, οι πρώτοι αφανίστηκαν, ενώ οι δεύτεροι φαίνεται να είχαν ελαφρύτερη ποινή, διασκορπίστηκαν. Δεν είναι θέμα να κριθεί η ποινή ως δίκαια η μη.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι οφείλουμε να λάβουμε υπόψιν ότι θα πρέπει να ισορροπούμε και τα δυο στοιχεία μέσα μας. Ο άνθρωπος έχει έρθει για να συνυπάρξει με άλλους ανθρώπους και να φτιάξει κυψελίδες δομών. Αυτό δε θα πρέπει να διαπραγματεύεται δεδομένου ότι ακόμη και τα ζώα με ερπετοειδή εγκέφαλο το κάνουν ενστικτωδώς. Επίσης πρέπει να έχει πάντοτε επαφή με αξιακά συστήματα διότι, όπως φαίνεται η μοίρα των “κατασκευών” (συκοφαντία, κακοήθεια, αμοραλισμός κτλ), είναι να αποδομούνται πάντα.
Μία ιδέα για να μην γινόμαστε δυσάρεστοι και αυτοκαταστροφικοί στις κάθε είδους σχέσεις μας, είναι να συγκροτούμε τον νου μας…
Σε κατάσταση έντονης νοητικής εντροπίας, ο νους μοιάζει με μαϊμού. Τι σημαίνει αυτό; Τρέχει δεξιά κ αριστερά, χωρίς νόημα και χωρίς καρποφόρο τέλος και δεύτερον … αντιγράφει… δεν δημιουργεί..
