Η επιθυμία της επιθυμίας
Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχια» γράφει «Νέος δ’ έμπειρος ουκ έστιν, πλήθος γαρ χρόνου ποιεί την εμπειρίαν», δηλαδή ο νέος δεν είναι έμπειρος, διότι η εμπειρία αποκτάται με πολύ χρόνο.
Είναι αλήθεια ότι ένας νέος άνθρωπος ξεκινώντας την επαγγελματική του σταδιοδρομία, διακατέχεται από την ακόρεστη δίψα να συμμετάσχει στην κονίστρα της καθημερινότητας, λύνοντας με τις νέες του ιδέες όλα τα προβλήματα. Θεωρεί ότι έχει λάβει την εκπαίδευση για αυτό, για κάθε δυνατή περίπτωση.
Στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι δεν συναντούμε αυτοτελή κεφάλαια – όπως κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης μας-. Στο θεραπευτικό κλάδο, δεν εμφανίζεται μόνο μία πάθηση. Δεν εμφανίζεται μόνο μια συνθήκη και μάλιστα σε όλα αυτά, έχουμε να κάνουμε με την αλληλεπίδραση με τον θεραπευόμενο.
Αποδεικνύεται ότι τα εργαλεία που διαθέτουμε, είναι περιορισμένα ή ανεπαρκή και θα πρέπει να τα οργανώσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να πετύχουμε την φόρμουλα, που είναι λύση στα μέτρα του θεραπευόμενου μας. Μία λύση εξατομικευμένη.
Πέρα από το επιστημονικό κομμάτι, που αυτό έχει να κάνει με γνώση ακαδημαϊκή την οποία θα πρέπει όχι μόνο να έχει ο θεραπευτής, αλλά και να την εκσυγχρονίζει, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να είμαστε ευέλικτοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε το μικροκλίμα στο οποίο ζει ο θεραπευόμενος μας.
Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι όλοι μας διακατεχόμαστε από σκεπτομορφές και πεποιθήσεις οι οποίες είναι φυτεμένες μαζί με τις επιστημονικές μας γνώσεις.
Με αυτή την παραδοχή, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το ίδιο ισχύει και για τους θεραπευόμενους μας.
Υπάρχουν σκεπτομορφές και πεποιθήσεις που δεν επιτρέπουν στους θεραπευόμενους μας να δεχθούν τη βοήθεια μας. Η έντονη θρησκευτικότητα και ίσως η χαμηλή συνειδητότα ή πνευματικότητα ενδέχεται να ειναι τροχοπέδι. Συχνά κάποιος ανακαλύπτει από το τι πάσχει, και τρεις μέρες πριν έρθει στο γιατρό, αναζητά στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με τη πάθηση του, και έτσι φτάνει στο θεραπευτή “ενημερωμένος”, ότι “ξέρει” και μάλιστα ενίοτε καθοδηγεί. Εργαλεία υπάρχουν στη φαρετρα και συνήθως υπάρχει μία πρόταση για κάθε ζήτημα υγείας. Λειτουργεί όμως όπως το κατσαβίδι. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κατάλληλο για να χειριστείς μία βίδα, αν το βάλεις όμως στη μυτη σου, θα αιμορραγήσει. Η παγίδα της ¨αυτοπαιδείας” στην υγεία λειτουργεί διαφορετικά στον θεραπευτή και διαφορετικά στον θεραπευόμενο. Μπορείς να είσαι δια βίου θεραπευτής και να προεκτείνεις τις γνώσεις σου ή δια βίου θεραπευόμενος γιατί ματαιώνεις τους θεραπευτές και ψάχεις μόνο σου να ανακαλύψεις τη νέα ήπειρο. Βεβαία μπορεί να πετύχει μπορεί και όχι. “Τύχη μη πίστευε” Χίλων Λακεδαιμόνιος.
Όπως αντιλαμβανόμαστε επιδιώκουμε να προσεγγίσουμε θεραπευτή ή θεραπευόμενο που έχει συνήχηση με εμάς, όπως λέμε στην μουσική. Αυτόν ο οποίος είναι ομοιοκραδασμικός.
Εδώ έγκειται η ευελιξία του θεραπευτή, στο να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του για να προσεγγίσει.
Με αυτό δεν εννοούμε να υποκριθεί αποδοχή δογμάτων πεποιθήσεων ή σκεπτομορφών που δεν τον αντιπροσωπεύουν, αλλά να αντιληφθεί την ανάγκη του θεραπευόμενου.
Αυτό θα βοηθούσε τον θεραπευόμενο να μοιραστεί, να σπάσει τον πάγο και να δημιουργήσει μία κοινή βάση αναφοράς.
Η αίσθηση ματαίωσης και συναισθήματα θυμου, δεν ταιριάζει να φωλιάζουν σε κανένα θεραπευτή.
Με την εμπειρία ενδεχομένως να συναντάμε πανομοιότυπες περιπτώσεις, ίσως να ζητάμε και βοήθεια από πιο πεπειραμένους, μία συμβουλή ίσως, ωστόσο πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι πάντοτε θα συναντούμε περιπτώσεις που θα μας ξαφνιάζουν και θα είναι εκτός του γνωσιακου μας υπόβαθρου.
Ο θεραπευτής θα πρέπει να έχει φροντίσει να ισορροπήσει μέσα του πρωτίστως όσον αφορά συναισθήματα ελλείψεως υπομονής, ματαίωσης, θυμου, αισθημάτων ανεπάρκειας κτλ και δευτερευόντος να φροντίζει για την αυτοβελτίωση του, ερχόμενως σε επαφή με διαρκώς περισσότερη γνώση για το σύγχρονο περιβάλλον πχ τρέχουσα πολιτική κατάσταση, τρέχουσα οικονομική κατάσταση, κτλ.
Αυτές βέβαια είναι δεξιότητες που αποκτούμε στην πορεία της εξέλιξης μας σαν ειδικοί. Είναι μία διεργασία που είναι sine qua non αργή, διότι διαφορετικά από την αχόρταγη επιθυμία της γνωσιοθηρίας, καταλήγουμε να έχουμε διανοητική δυσπεψία.
