“Η ευδόκιμη γήρανση”

Ο κ. Σ αποτελεί μία κλασσική φιγούρα, ανθρώπου μέσης αστικής τάξης που συνταξιοδοτείται. Το προφίλ του ειναι αποδεκτό κοινωνικά και φαίνεται ότι από κεκτημένη ταχύτητα έχει μάθει να ζει με το καθήκον, σε ένα φορτωμένο πρόγραμμα, στο οποίο η ρουτίνα είχε υπηρετηθεί με ευλάβεια.

Η συνταξιοδότηση, συχνά αποτελεί, τη στιγμή κατά την οποία, αναζητάται ο ελευθερος χρόνος, για να απολάυσεις πεδία τα οποία δεν αναζητήθηκαν.

Αυτή ειναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επηρεάζει το υποσυνείδητο πολλών ανθρώπων, οι οποιοι μεταθέτουν εμπειρίες που θα ήθελαν να γευτουν για μετά.

Πράγματι, φαίνεται ότι ως ένας άνθρωπος ορθολογιστής, ο κ Σ το θέμα των συναισθημάτων το βρίσκει ανούσιο έως κ ενοχλητικό, συνεπώς έχει δομήσει την κοσμοθεωρία του, άκαμπτη και καθόλου ευπροσάρμοστη.

Η συνειδητότητα του αρχίζει και ξυπνά σε διάφορα επίπεδα, ωστόσο ο επιφανειακός τρόπος που εχει εκπαιδεύσει τον ευατό του να αντιδρά, δεν τον αφυπνίζει τόσο ώστε να πάρει μέτρα.

Είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να αξιοποιήσει τον χρόνο που του απομένει, ωστόσο τι νόημα έχει τελικά κάτι αν δεν το μοιράζεσαι; Εξού και η ματαίωση που αισθάνεται.

Θα ήταν βέβαια άστοχο να μην του αναγνωρίσουμε ευαισθησίες που εκρήγνυνται με κάθε ευκαιρία, όπως όταν μιλά για την κόρη του…

Συντρίβεται αισθηματικά, ωστόσο δεν εχει διαδραστική εκδήλωση με κανέναν.

Ο θυμός ξεχύνεται ανεξέλεγκτος σταθερά και δεν καταπιέζεται με κάθε ευκαιρία.

Ο θυμός προέρχεται από την μη πραγμάτωση των σχεδίων του σε όλη του ζωή. Το χρεώνει, εύκολα ως αυτοθυσία για τους άλλους. “Εγώ για σας δεν δεχτηκα τη θέση, εγώ για σας δεν έκανα αυτό κτλ”

Υπάρχει, ειδοποιός διαφορά, μεταξύ του τραγικού ήρωα και του τραγικού ανθρώπου.

Ο τραγικός ήρωας αυτοσυντρίβεται για ανώτερα ιδανικά, ο τραγικός άνθρωπος αυτοσυντρίβεται γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αδύναμος να βγει απο την δίνη που τον κάνει να τρεχει μεν, αλλα στατικά.

Σύντομα συνειδητοποιεί, πώς η κόρη του προβάλει τη ζωή του. Αποτυγχάνει να την πείσει να επαναλάβει το ίδιο λάθος, γιατί δεν έχει φροντίσει να κάνει πρωτίστως προέκταση των σκέψεων του και αυτογνωσία.

Συνεπώς, η μέτρια κατάσταση σε όλα, όπως υγεία, οικονομικό στάτους, ανθρώπινες σχέσεις, δεν εξασφαλίζει τελικά την πορεία του ανθρώπου στη τρίτη ηλικία πάντα με τις καλύτερες προοπτικές. Η πορεία μας στη ζωή, σίγουρα μας δίνει ενδείξεις που δε θα πρέπει να παραβλέπουμε. Ο άνθρωπος θα πρέπει να πορεύεται πάντα με ισόπλευρο τρίγωνο όσον αφορά την ψυχή του, το σώμα του και το πνεύμα του. Οποτεδήποτε κάτι δεν λειτουργεί σωστά, βαραίνει το άλλο. Σε κάθε περίπτωση, αποδεκτή η αντίδραση που θεραπεύει τον καθένα, αν δηλαδή προτιμάει το δρόμο της λογικής ή του συναισθήματος στη λήψη των αποφάσεων.

Σε κάθε περίπτωση κ με οποιαδήποτε σειρά λειτουργεί για τον καθένα, το συναίσθημα θα πρέπει να υφίσταται εκεί και κεκκαθαρμένο.