Αίσθηση του ανικανοποίητου…
Στα μάτια του εθισμένου, ο κόσμος αντιπροσωπεύει το μαρτύριο του Τάνταλου. Το μαρτύριο μιας επιθυμίας που δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιηθεί.Ας θυμηθούμε τον μύθο. Λέγεται ότι ο Τάνταλος, προσκάλεσε σε γεύμα τους θεούς, ίσως για να απολογηθεί για την κακή συμπεριφορά του, αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει την παντογνωσία τους. Έτσι σκότωσε τον ίδιο του τον γιο, τον Πέλοπα, τον μαγείρεψε σε ένα καζάνι και σέρβιρε τη σάρκα του στο φαγητό, για να δει αν οι θεοί θα το καταλάβαιναν. Οι θεοί που αντιλήφθηκαν αυτό που είχε συμβεί αρνήθηκαν θα φάνε. Η θεά Δήμητρα όμως ήταν απορροφημένη με το πένθος της για την κόρη της, την Περσεφόνη, επειδή είχε απαχθεί στον Κάτω Κόσμο. Η Δήμητρα χωρίς να το καταλάβει έφαγε τον ώμο του Πέλοπα. Οι θεοί κατάφεραν να φέρουν το παιδί πίσω στη ζωή και του έφτιαξαν έναν ώμο από ελεφαντόδοντο για να αντικαταστήσουν εκείνον που είχε φαγωθεί. Όμως δεν συγχώρησαν ποτέ τον Τάνταλο για αυτή του τη μοχθηρή πράξη.Όταν, μεταφέρθηκε στον Άδη τον περίμενε μια ακόμα χειρότερη μοίρα.Στα Τάρταρα, όπου πήγαιναν όλοι οι αμαρτωλοί για να τιμωρηθούν, ο Τάνταλος εξαναγκάστηκε να στέκεται μέσα σε μια λίμνη με καθαρό νερό μέχρι το πηγούνι, αλλά όποτε ήθελε να σκύψει για να πιει νερό, η στάθμη της λίμνης κατέβαινε πολύ χαμηλά, κι έτσι δεν μπορούσε να το φτάσει. Επάνω από τη λίμνη κρέμονταν κλαδιά φορτωμένα με πεντανόστιμα λαχταριστά φρούτα. Όποτε ο Τάνταλος προσπαθούσε να τα πιάσει, ο άνεμος τα σήκωνε ψηλότερα, χωρίς να μπορεί να τα αγγίξει. Ένας σύγχρονος Τάνταλος ταλανίζεται από τα θραύσματα της χαμένης ολότητας. Επειδή είναι φυλακισμένος στο προσκήνιο, δεν μπορεί να αντιληφθεί το υποβόσκον παρασκήνιο. Είναι αιχμάλωτος των αναρίθμητων μορφών . Δεν μπορεί να προσεγγίσει το απόλυτο ένα που θα του χαρίσει γαλήνη και σταθερότητα.Ζει στη πεπερασμένη πλευρά του πρίσματος, έτσι μπορεί να βιώσει το φως μόνο το εκθαμβωτικό πλην διαθλασμένο ουράνιο τόξο.Αυτό μοιάζει με μερικούς άντρες που συλλέγουν φωτογραφίες γυμνών γυναικών τις οποίες κατατάσσουν σε κατηγορίες όπως στήθη γάμπες κλτλ. Θαυμάζουν την ομορφιά των μελών δίχως να μπορούν να βιώσουν τη γυναίκα ως σωματική ή ψυχική οντότητα πόσο μάλλον ως ενότητα ψυχή και σώματος, δηλαδή ως άτομο άτμητο με το οποίο θα μπορούσαν να έχουν μια ανθρώπινη βαθειά σχέση.Παραδείγματα έχουμε και άλλα πολλά για να αποφύγουμε τα σχόλια περί ευνουχισμού της ανδρικής φύσεως.Μερικές φορές και όχι σπάνια, σε διαδρόμους κλινικών, ακούμε τους ιατρούς δίκην γρηγοράδας και συνήθειας, να λένε, έχω ένα έντερο ή μια χολή και επιστρέφω. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορεί να είναι ένα έντερο στην ιατρική κλίνη. Είναι ο πατέρας, ο συνάδελφος και ο σημαντικός ψυχικός σύμμαχος κάποιου και πολλά άλλα.Παρατηρούμε επίσης γυναίκες που κακοποιούν τους εαυτούς τους με εξαντλητικές διατροφές και υπερπροπόνηση, με συνέπεια να εξαιρούν τον ευατο τους από την απόλαυση που προσφέρει η συμμετοχή σε ένα οικογενειακό ή κοινωνικό γεύμα. Δεν συμμετέχουν σε εξορμήσεις για μπάνιο με τα παιδιά και φίλους. Μερικές φορές εγκλωβιζόμαστε σε έναν ιστό που πλέξαμε μόνοι μας. Αναβάλλουμε να ζήσουμε πράγματα. Θεωρούμε ότι αν έχουμε αυτή την δεδομένη εμφάνιση, ή αυτή την δεδομένη κατάσταση, μπορούμε να απολαύσουμε πράγματα. Κοινώς πιστεύουμε ότι η άλλη πλευρά του φράχτη έχει καλύτερο γρασίδι από αυτό που πατάμε. Καθώς υποστηρίζουμε την προέκταση και την εξέλιξη, σίγουρα ενθαρρύνουμε κάθε πρωτοβουλία για αυτοβελτίωση. Ωστόσο γιατί να ματαιώνουμε το παρόν;Θα κλείσω με στίχους από ένα ποίημα που έγραψα περίπου στα είκοσι μου…”Στους μεγάλους αγώνες της ζωής, παραμένεις αφανής, γιατί βαθυστόχαστα δεν μπορείς να σκεφτείς..Το φευγαλέο τρόπαιο της ζωής, πάντα θα διεκδικείς, μα θα μένεις εκτός της αγωνιστικής…”
- ο μύθος περιγράφεται εδώ https://sites.google.com/site/hellasmythology/heroes/tantalus
