“τα χέρια”….

“τα χέρια”….

“τα χέρια του προσευχητή”

Στην Πειραιώς, στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχει άλλο ένα graffiti, του οποίου του θέα προσπερνάμε, όσοι διασχιζουμε την οδό.

Πράγματι, η Αθήνα έχει αλλάξει, και το “graffiti” που παλια εδιώκετο, ως τρόπος έκφρασης των περιθωριακών στοιχείων, έχει κερδίσει μία γενναία θέση στην κουλτούρα της πρωτεύουσας.

Είναι κρίμα, που δεδομένης της ζοφερής καθημερινότητας που ζούμε, δεν έχει δοθεί η απαραίτητη εξωστρέφεια για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε πλήρως, την σπουδαία επιλογή των έργων που απεικονίζονται σε μεγάλες επιφάνειες και είναι δύσκολο να παραβλέψεις.

Θα έλεγε κανείς σε πρώτη ανάγνωση, τι ρόλο άραγε παίζει μία εντελώς κοινότυπη αναπαρασταση, δυο χεριών….

Και όμως μένουμε έκθαμβοι ….

Το έργο έιναι αντιγραφή του γνωστού πίνακα του ζωγράφου Αλμπερτ Ντύρερ, που αρχικά ο ίδιος είχει ονομάσει “HANDS” (χέρια), ενώ στη πορεία επικράτησε απο το φιλοθεάμων κοινό ως “PRAYING HANDS” (τα χέρια του προσκυνητή)….

Ποια ειναι η ιστορία ….

Ο Άλμπερτ προερχόνταν απο μία πολυμελή οικογένεια 18 αδελφών, όπου ο πατέρας του, βιοπαλαιστής, δουλευε πολές ώρες προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβιωση στα παιδιά του.

Οι συνθηκες ζωής ήταν πολύ δύσκολες. Ωστόσο ο Άλμπερτ και ένας εκ των αδερφών του, είχαν διακαή πόθο να σπουδάσουν ζωγραφική.

Τα δύο αδέρφια ήξεραν ότι ήταν αδιανοητο να αφήσουν τη δουλειά και να σπουδάσουν, δεδομένου ότι δεν ειχαν την πολυτέλεια. Οποτε μετα απο την καθιερωμενη εκκλησιαστική επίσκεψη της Κυριακής, αποφάσιαν να ρίξουν ένα νόμισμα, για να αποφασίσουν ποιος εκ των δυο θα έκανε τις σπουδές.

Συμφώνησαν ότι, οποιος κερδίσει θα σπουδάσει και οτι ο άλλος θα εργάζεται οσο χρειαστει προκειμένου να στηρίξει οικονομικά τις σπουδές. Μετά την ολοκληρωση τους, θα επαιρνε σειρά και ο δέυτερος, με την ίδια συμφωνια να στηρίζεται από τον πρώτο.

Το νόμισμα, υπέδειξε τον Άμπερτ και πράγματι ξεκίνησε για την Νυρεμβέργη, όπου έκανε εξαιρετικές σπουδές και διακρίθηκε.

Επιστρεφοντας λοιπον, μαζεψε την οικογένεια και και ανακοινωσε οτι ειναι ετοιμος πια να εκτελέσει το δικο του χρέος της συμφωνίας.

Ο αδερφός του, απο την άκρη του τραπεζιου, σηκώθηκε και του ειπε…

Αδερφέ…

ειναι πολύ αργά πια για μένα….

Εργαζόμενος εδώ και 4 χρόνια σκληρά στα ορυχεία, εχω κακοποιήσει πολυ τα χέρια μου.

Το κάθε δάκτυλο μου έχει σπάσει τουλάχιστον απο 1 φορά.

Εχω σοβαρή αρθριτιδα και δεν μπορώ να πιασω χωρίς πόνο τίποτα. Με το ζορι ανταποκρίνομαι στη προποση που έκανες γιατί δε μπορώ να σηκώσω το ποτήρι.

Συνέχισε το έργο σου και εγώ σε καμαρώνω απεριοριστα, όμως δε μπορώ να πάω για αυτές τις σπουδές πια….

Και τότε ο Αμπερτ, εχοντας απεριοριστη ευγνωμοσύνη για τη στήριξη του αδερφου του, ανέλαβε την οικονομική του συντήρηση και φροττίδα δια βίου, δεδομένου οτι ήταν επιχειρηματικό πνεύμα και ταλαντούχος ζωγράφος.

Στα έργα του ζωγραφίζει πάντα με ιδιαίτερη λεπτομέρεια, τα χέρια, τιμώντας τον αδερφο του με αυτή του την κίνηση.

Τα χέρια αυτά, ειναι τα χέρια του αδερφου του….

Είναι δεδομένου ότι οι κριτικοί τέχνης έχουν αποδώσει στον Ντύρερ τα εύσημα που του αξίζουν. Ωστόσο γνωρίζοντας την εκλεπτυσμένη του φύση, μπορουμε να παραδειγματιστούμε με πολλαπλά μηνύματα.

Κανείς δε μπορεί να πετύχει μόνος του τίποτα.

Θα πρέπει να ταπεινώνουμε τον εγωισμό μας και να αντιλαμβανόμαστε την υποχώρηση που κανουν οι άλλοι για να αναδειχθουμε….

Και για να το φέρω και στο πεδίο ενδιαφέροντος μας, στη διατροφή….

Αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση με τις μανάδες ή συζυγους που στηρίζουν διατροφικά κάποιον.

Του εξασφαλίζουν την αμοιβή του διαιτολογου, του γυμναστή, του αισθητικού….

του εξασφαλίζουν τα τροφιμα

του τα μαγειρευουν

Το ζήτημα είναι ο καθενας μας ποσο ευγνώμων και ανταποδωτικός ειναι;